kanadı yaram

bir yılgın yolun sonundaki karanlıktan battı diken

    tükenmiş günleri dökerken gözlerinden

sen bilmezdin, ben de çok ağladım

içim ateş, gözlerim yaş

ağarken kömürkara bulutlar göğümde

    soğudu yaşam istekleri

        yavaş yavaş

bir takatsiz güneş belirir anbilmez günlerimde

     geceleri aksilendirir

basar sarıdan bozma çiçekler teninden esmer akşamüstlerini

gözlerinde mehtaptan çizgiler 

sallanır durur hayâl dediklerim bilinmezliklerin içinde

koca koca zamanlar geçmiştir günbilmez ellerimde, ben inatlarıma yenikken

yanakların şimdi iz izdir

    kurumuş hatıralar

devrikken ayak uçlarımda bin parça sayfalar

sana doymayı bir ziya sandım yıldızlardan düşmüş perçemine inat

kıvrılmış köşelerden çıkmışsın karşıma, bir inceliğin büklümlerinden

kadehleri devirmişim birbiri ardı sırasız ve sayısız batan güneşle

    ve nice dalgınlıkların kucağında deniz kenarsız, ay doğumsuz geceleri

uzaktan alakasız görünen bir bütünün, yakından pek samimi parçalarıydık

parçalandığımız her günün batım ve doğum saatlerinde uzak yakın demeden bakardık birbirimize

eskirdi el çizgilerimizde pek çok an, ellerimiz buluşamadan

kim verdi bana bu aklı
    ve dedi
"onca çirkinlikler ortasında sen bir başkasın"
 
açılmış taze yaralardan gülümsüyor kancık bakışlar
derme çatma kondular ve hayâdan uzak sokaklardan geçerken ederi arşıâlâdan yüksek mavi taş olgunluğu sermişim üstüme ve çekip çıkarmayı zul saymış, ahdetmişim kara düzen yeminleri
etrafta sayısız insan ve ben içlerinde en içkini
kimi masalarda adım dolanmış kim zaman
feci tatsız uykulardan salınmış da düşmüş koca koca kederler
    sabahın en huzur saati dediğim anlarında -ki zaman zaman eserdi serin bir rüzgar-
atıl ānlardan kalma uğultular var 
    hayaletleri izbe köşelerden vurdukça vurur bana
haylidir görmedim kara gözlerinde ay vururkenki savaşımı
kırık köşebaşları, ar yüklü bulutlar ve sineme sensizliği çeken kaldırımlar
 
yadırgar oldum yıldızsız geceleri

Koca bir imkansızlığın ortasında

     en çok kendimle çaresiz hissediyorum

Dolmuyor bu içimin boşluğu, çoğalmaya başlıyor kırılan ilk yerinde

Kimi koysam

    yetmiyor, bu boşluğu doldurmaya

Neresinden tutsam da çeksem bilememezliklerimi

Çok yıllık anılar tek kalemde silindi, kâr edemedim

Gönlümün zindanında Nemrut’tan el almışlar -var-

Çok yıl eksildim hayatından

Elinden tutmama izin ver

                   Esmer bakışlarında yalan uykulara kanıyorum

                   Çekili gözlerde iki dirhem bir sürme

                   Ne olursun bakma bana öyle

Ah

Uzadı günler ve hüzünler 

Bulutlarım senden sağanak

     çağırır beni uzaklara

Hissetmeyen ellerimle arıyorum bıraktıklarını

     içim yorgun

Uzun sürdü çığlıklarım, ardından güneş battı

kararmış yarım ve kesik dağlardan doğan güneş

günler kepaze

etme, bulma dünyada bir şey

dört köşelerden dönersin umarsız ve kaldırımsız yollardan siner sünepe hevesler

körlüğüne çare değil dağ başlarında moraran çiçek

hülasa,

    tepelerde bir sicim ot bitti

yandı ciğer külsüz

ve toplandı tüm cankurtaranlar bir ağızfısıltısız

ben duydum pek koptu tufan

    yaşamında hayatın, kör gözler önünde

saça saça günden demetler ak kollarında

    ve gerdanında sümbül coşmuş ovalar varken sen

pek bir maharetle tutuşturdun kendine beni

pek sevdim 

    anlamını bildiğim kelimeleri ekleştirirken anlamsızlığıma 

        seni

ki ondan sonradır dünya hengamesinde bir yer edinişim

    kaygılardan zamanları terk edişim

buluttu özlem kimi yağmur sağanak

    kimi kaskatı kesilmiş hatıralar

kimi yaslı baykuşlar ağmış göğüme

    kimi kanatları ay gibi yasemenler

tersine dönende alem

    geceler güneş açtı ve günler ay

sönüyor tüm 

    senden uzak düşmüş yıldızlar

takıp takıştırmışsın yine aldan yeşilden tülleri

baharın geldiğini bildim

gözlerinden yorgun yaşlar düşmüş 

    birkaç umutsuz günden kalma

kiraz çiçeklerinden kolyeler gerilmiş kimi gün kararan sinen üstünde

alın al ama korun kor

kimi yakarsın kimi yıkar

    

bilmezsin sana en çok gülmeler yakışır

    ne ekşiyen küller 

        ne küsen ümitler

 can yakan bir ses tonu nasip etmemiş bana Allah

Duydum 

     eski şarkılardan günler örmüşsün kendine

Ruhun çürümüş, geçmiş fotoğrafların yanık dünlerinde

Becerilemeyen onca işin kısır dönmeleriyle solmuş hüznüm

Bir fotoğrafsızlığın özlemiyle ben de yanmışım

Kayıp gitmiş onca ova ve bulut aşinalıklarımdan gayba

     ve tutmuş kolumdan yabancılığın beş parmağı

Kararmış geceler 

 yahut

     fotoğraflardan bana bakarken sen

Dallarda

     yanlış uzamış

          noktalayan virgüller ve hece aralarında onlarca ses 

Okumaya çalışmaktan seni, yorgun düşmüş başım

Aramız bakışsızlıktan bir yol

 

Sesimdeki acılığa kanat germe 

Sensin dillerden düşmeyen 

-ah bir düşsen-

Bir düşsen dillerden

     benim takatsiz omuzlarıma

Senle güneş batımsız kıyılarda can yakan oyunlar oynarız

Deniz, senden ilhamlarla küser aya

Binlerce şarkıdan silinir mehtap kelimesi

Kaybolur kayıkçılar deryada

Güneş doğum saatidir, bir adam çıkar 

     Eli kulağında başlar okumaya 

Sesi can yakar

Kuş uçumsuz köylerde özlemlerimi duyarım

kalbim kaşınıyor

uzandım, sol mememden aşağı kaşıdım şöyle bir

ama ne mümkün ki o kaşıntı

    geçmedi

düşündüm neden geçmedi

daha da kaşıdım

inat ettim... daha da

sol yanım epey kızarık şimdi

kalbim kaşınıyor 

etimde açılacak yaraların habercisi

yarıldı gece ortadan ikiye

    -ki bilirsin, ortadan yarılmaların sonucu hep iki olur-

ne ay ne yıldız 

    ne karanlığıma ne korkularıma çare olmadı

adım adım sayıklarken ismini

kalbim kaşındı.

kaşıdım

adın çıktı hüzne

battım biraz daha gecenin karanlığına

ay elimden tutmadı

yıldızlar uzak ihtimâl

âh şimâlden esen rüzgâr

uzun zamanlar harelendi senden ayrı.

kımıldadıkça 

                        kalbim kaşındı

ne garpta ne cenupta

kurumuş dallara renk gelmedi

                                                   -sen-

                                                              canevimden çıktığından beri

az kaldı şafak söke

ben elimde bir tırmık

    kanata kanata kabuktan bir yarayı

aldım başımı senden âzâde çatlayan ellerimden tellere, saçlarından gördüğüm beliklere özenerek

    dert ördüm ilmek ilmek

çıkamam

                                             beni girdaplarcasına 

                 içinden

                                bu işin

arıymışım bir.

    dikenden medet ummuşum

esmer akşamüstlerinde kendime zehirden bir   

        sofra kurmuşum

kaşındı kalbim bir zamanlar bir zaman -ölçmediğimden süreyi malum-

kızardı güneş sol mememden aşağı kaynar sulardan ırak

yandı kandiller, hayâdan kurak kalmışlığın gölgesinde

kalbim kaşındı

    kelimelerin ilk anlamlarından yola çıkarken -sonlu çağrışımlar içinde kıvranmak kaydıyla-

limanlar arası

ya da

limonlar arası

boca ettim geceye şimâle batmış kutbun yıldızını

kutuplardan şimdi ekşi sular akar

dünyanın tam da burasında

    kösteksiz saatler durur ve kutuplaşmış ayılar bana bakar

-on dört bin kilometredir bu bakışın mesafesi-

kutuplardan şimdi ekşi sular akar

hiç bakmadığım gibi bakıyorum sana

ay ışığı vurmuş gece yarısı 

    gün görmüş batan güneşe nispet 

nice güzellikler telef etmiş gözlerimde

    bir ince yara gibi 

kılcal kılcal açıldın

bakışında bir ima var

bakışımda kaçış var

bir oyunun içinde ikimiz de çocuk

ama

ardımızda hayat artıklığı

şimdi sokul bana uzak uzak

içim ısınsın köşe bucak kaçmaktan

bir gün işte

o gözler

                -ah o gözler-    

bir süzüldü benden içeri

anladım

    senle olmayacak

                    -sensiz de olmaz-

kaçıp köşe kuytularda

    -yine içimde senle-

çekmişsin, gözlerinde kara çizgiler

ve bir bakmışsın

            kaydırmışsın altımdan yer denen yüzsüzlüğü

almışsın içimden tüm sızıları

yine senle dip köşelerde fısıltılar

    gülüyorsun, gözlerinden, ta içlerinden

ah o gülüşlerin

uzaklarından çağlıyor bilinmez turuncu günlerin 

aklını başına al

ya da sat

geçiyor günlerin

 yaralar kanatmak içindir

gözyaşından tuzlanmış dudaklarınla karış yarama

senin tüm kırgınlıklarını, benim tüm mahcubiyetlerimi 

    kalan zamanda bölüşelim

        -kalan az zamanda-

solmuş günlerden sofralar serelim binleri bölüştüğümüz soframıza

aramızdan sızmayan ayrılıklar

    yaralarımızdan sızsın

    

günün biri, binlerce saate bölünecek

zaman, sınırsız hızlarda geri dönüşsüz çağlarken

     binlerce parça saat, ta ciğerlerimize

        ta derinden yüreğimize

            tatsız acılar yaşatacak

ama zaman koşulsuz ilerlerken saçlarında

biliyoruz yaşamak ne

yeni şafaklar aldı körkara kuytuları

aydınlanan yüzün

-umudumdur-

güneşsiz ve gülüşsüz kalmasın

güneş battı 

pencerende ışık yok

sokağından silinmiş adımlarımın izi

pek tanıdık değil artık bu yollar

    dönünce evini gördüğüm şu köşe pek uzak artık

günler uzamış ve güneş pek inat

-dayan 

        çığlıklarınla, dayan

                kör kuyulardan 

                        yankıyan 

                                sesler var-

duvarıma asılı kalmış günün solmuş son ışığı

ötelemek hüzünleri, bir dünya yükü

zul geliyor bir kuru tebessümü sunmak güngözü

çehremde bir abusluğun tembelliği hakim

üzgünüm

    seni de mutlu görmek isterdim

çaldım neşenden yine