güneş battı 

pencerende ışık yok

sokağından silinmiş adımlarımın izi

pek tanıdık değil artık bu yollar

    dönünce evini gördüğüm şu köşe pek uzak artık

günler uzamış ve güneş pek inat

-dayan 

        çığlıklarınla, dayan

                kör kuyulardan 

                        yankıyan 

                                sesler var-

duvarıma asılı kalmış günün solmuş son ışığı

ötelemek hüzünleri, bir dünya yükü

zul geliyor bir kuru tebessümü sunmak güngözü

çehremde bir abusluğun tembelliği hakim

üzgünüm

    seni de mutlu görmek isterdim

çaldım neşenden yine