can yakan bir ses tonu nasip etmemiş bana Allah

Duydum 

     eski şarkılardan günler örmüşsün kendine

Ruhun çürümüş, geçmiş fotoğrafların yanık dünlerinde

Becerilemeyen onca işin kısır dönmeleriyle solmuş hüznüm

Bir fotoğrafsızlığın özlemiyle ben de yanmışım

Kayıp gitmiş onca ova ve bulut aşinalıklarımdan gayba

     ve tutmuş kolumdan yabancılığın beş parmağı

Kararmış geceler 

 yahut

     fotoğraflardan bana bakarken sen

Dallarda

     yanlış uzamış

          noktalayan virgüller ve hece aralarında onlarca ses 

Okumaya çalışmaktan seni, yorgun düşmüş başım

Aramız bakışsızlıktan bir yol

 

Sesimdeki acılığa kanat germe 

Sensin dillerden düşmeyen 

-ah bir düşsen-

Bir düşsen dillerden

     benim takatsiz omuzlarıma

Senle güneş batımsız kıyılarda can yakan oyunlar oynarız

Deniz, senden ilhamlarla küser aya

Binlerce şarkıdan silinir mehtap kelimesi

Kaybolur kayıkçılar deryada

Güneş doğum saatidir, bir adam çıkar 

     Eli kulağında başlar okumaya 

Sesi can yakar

Kuş uçumsuz köylerde özlemlerimi duyarım

kalbim kaşınıyor

uzandım, sol mememden aşağı kaşıdım şöyle bir

ama ne mümkün ki o kaşıntı

    geçmedi

düşündüm neden geçmedi

daha da kaşıdım

inat ettim... daha da

sol yanım epey kızarık şimdi

kalbim kaşınıyor 

etimde açılacak yaraların habercisi

yarıldı gece ortadan ikiye

    -ki bilirsin, ortadan yarılmaların sonucu hep iki olur-

ne ay ne yıldız 

    ne karanlığıma ne korkularıma çare olmadı

adım adım sayıklarken ismini

kalbim kaşındı.

kaşıdım

adın çıktı hüzne

battım biraz daha gecenin karanlığına

ay elimden tutmadı

yıldızlar uzak ihtimâl

âh şimâlden esen rüzgâr

uzun zamanlar harelendi senden ayrı.

kımıldadıkça 

                        kalbim kaşındı

ne garpta ne cenupta

kurumuş dallara renk gelmedi

                                                   -sen-

                                                              canevimden çıktığından beri

az kaldı şafak söke

ben elimde bir tırmık

    kanata kanata kabuktan bir yarayı

aldım başımı senden âzâde çatlayan ellerimden tellere, saçlarından gördüğüm beliklere özenerek

    dert ördüm ilmek ilmek

çıkamam

                                             beni girdaplarcasına 

                 içinden

                                bu işin

arıymışım bir.

    dikenden medet ummuşum

esmer akşamüstlerinde kendime zehirden bir   

        sofra kurmuşum

kaşındı kalbim bir zamanlar bir zaman -ölçmediğimden süreyi malum-

kızardı güneş sol mememden aşağı kaynar sulardan ırak

yandı kandiller, hayâdan kurak kalmışlığın gölgesinde

kalbim kaşındı

    kelimelerin ilk anlamlarından yola çıkarken -sonlu çağrışımlar içinde kıvranmak kaydıyla-

limanlar arası

ya da

limonlar arası

boca ettim geceye şimâle batmış kutbun yıldızını

kutuplardan şimdi ekşi sular akar

dünyanın tam da burasında

    kösteksiz saatler durur ve kutuplaşmış ayılar bana bakar

-on dört bin kilometredir bu bakışın mesafesi-

kutuplardan şimdi ekşi sular akar

hiç bakmadığım gibi bakıyorum sana

ay ışığı vurmuş gece yarısı 

    gün görmüş batan güneşe nispet 

nice güzellikler telef etmiş gözlerimde

    bir ince yara gibi 

kılcal kılcal açıldın

bakışında bir ima var

bakışımda kaçış var

bir oyunun içinde ikimiz de çocuk

ama

ardımızda hayat artıklığı

şimdi sokul bana uzak uzak

içim ısınsın köşe bucak kaçmaktan

bir gün işte

o gözler

                -ah o gözler-    

bir süzüldü benden içeri

anladım

    senle olmayacak

                    -sensiz de olmaz-

kaçıp köşe kuytularda

    -yine içimde senle-

çekmişsin, gözlerinde kara çizgiler

ve bir bakmışsın

            kaydırmışsın altımdan yer denen yüzsüzlüğü

almışsın içimden tüm sızıları

yine senle dip köşelerde fısıltılar

    gülüyorsun, gözlerinden, ta içlerinden

ah o gülüşlerin

uzaklarından çağlıyor bilinmez turuncu günlerin 

aklını başına al

ya da sat

geçiyor günlerin

 yaralar kanatmak içindir

gözyaşından tuzlanmış dudaklarınla karış yarama

senin tüm kırgınlıklarını, benim tüm mahcubiyetlerimi 

    kalan zamanda bölüşelim

        -kalan az zamanda-

solmuş günlerden sofralar serelim binleri bölüştüğümüz soframıza

aramızdan sızmayan ayrılıklar

    yaralarımızdan sızsın

    

günün biri, binlerce saate bölünecek

zaman, sınırsız hızlarda geri dönüşsüz çağlarken

     binlerce parça saat, ta ciğerlerimize

        ta derinden yüreğimize

            tatsız acılar yaşatacak

ama zaman koşulsuz ilerlerken saçlarında

biliyoruz yaşamak ne

yeni şafaklar aldı körkara kuytuları

aydınlanan yüzün

-umudumdur-

güneşsiz ve gülüşsüz kalmasın

güneş battı 

pencerende ışık yok

sokağından silinmiş adımlarımın izi

pek tanıdık değil artık bu yollar

    dönünce evini gördüğüm şu köşe pek uzak artık

günler uzamış ve güneş pek inat

-dayan 

        çığlıklarınla, dayan

                kör kuyulardan 

                        yankıyan 

                                sesler var-

duvarıma asılı kalmış günün solmuş son ışığı

ötelemek hüzünleri, bir dünya yükü

zul geliyor bir kuru tebessümü sunmak güngözü

çehremde bir abusluğun tembelliği hakim

üzgünüm

    seni de mutlu görmek isterdim

çaldım neşenden yine