bir yılgın yolun sonundaki karanlıktan battı diken
tükenmiş günleri dökerken gözlerinden
sen bilmezdin, ben de çok ağladım
içim ateş, gözlerim yaş
ağarken kömürkara bulutlar göğümde
soğudu yaşam istekleri
yavaş yavaş
bir takatsiz güneş belirir anbilmez günlerimde
geceleri aksilendirir
basar sarıdan bozma çiçekler teninden esmer akşamüstlerini
gözlerinde mehtaptan çizgiler
sallanır durur hayâl dediklerim bilinmezliklerin içinde
koca koca zamanlar geçmiştir günbilmez ellerimde, ben inatlarıma yenikken
yanakların şimdi iz izdir
kurumuş hatıralar
devrikken ayak uçlarımda bin parça sayfalar
