kapkara bulutlar ağıyor göğüme güngözü aydınlıkta

                kanatları zifirden bir baykuş telaşsızlığıyla

bahar terk ediyor, kalır sanmıştım biraz daha

    can vermek için erken, dinlemedi beni

elleri ellerimden yavaşça kayıp gidiyor

                tutmak için acizim, çekilmiş içimden tüm yaşamak hevesleri

gözlerimde aydınlıksızlığın uğursuz hâli

 bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak

şimdi aynı göğe bakıp farklı duygulara dönüşen iki yabancı parçasıyız yeryüzünün

şimdi hem senden hem de benden anılar eksilmekte