Yaralar kanatmak içindir

Sende yüzyıllar geçmiş bir aşkın ısrarı var

Aklımı çelmeye çalışıyor bir yalancı bahar

 tüm kırılmışlığımla bir şehrin ucundayım

bir şehrin ışığındayım

bedenim çın çın öten şişeler, aklımdan deniz günlerinden ve eski sevdalardan kalma ilhamlarla

adımlarımdan hızlı akan gölgelerim başımda bir bulut, bir duman, tarihi ötesinden bir canavar

aksimin kırık izleri, su dolmuş bir yol çukurunda ihtiyar bir hayâl

binlerce bulut akmıştır göğümden, hepsi elimden kaçan

binlerce olasılığı ceplerime doldurmuşumdur

ceplerime olasılıklar doldurduğumu unutup ceketsiz yatmışımdır kaç zaman

bedenimde şehrin ışıkları

çın çın akisler yansır ışığı bin parçaya kırılmış ufuklarımdan

ufuklarımdan bir güneş başını kaldırır

selam verecek 'ben'i arar

bedenim bir çın çın küfesi

aklımda oturduğum masalar

aklımda elimden kayanlar

aklımda kurtarışlarım dünyayı

aklımda hayâl

ah! parmak uçlarımda kopan bu tufan

aklımda bin parça şehir

şehirde parçalanan yaşamlar

parçalanan tanıdık bir hayat

bir yanım kırılmış

izlerime su dolmuş

attığım adımda tüm yollar

şehrin ışıkları, çın çın ses

bir bardağa doldursam

 Bir karanlık büyüyor parmaklarımın ucunda 

 Yüzünde asırlık bir korkunun çarpık gülüşü

donmuş hayat belirtisiz

soğuk bir toprak parçasında ıssız 

Bedenim 

tüm belirtilerini kaybediyor yaşamanın

Toprak hamile 

beni yutup sonsuzluğuna (sonsuzluğunu doyuracak), doğuracak yarım kalmış hayâllerimi 

Yer ile gök arasında sesler 

Benden geçmiş artık umursamak, umuruna almak, aldanmak riyalara ve eşyalara 

Soğukluğuna batıyorum toprağın, benden geriye kalan derin bir acı 

Zaman buna çare olmayacak 

Çarpık gülüşünde hayaletim dolaşacak

ve o asırlık insan korkusu sinsi bir yılan 

Ben ektim onu toprağıma, senin gülüşlerinde yaşayacak 

-Bir

 uçurumun kenarında-

Mevsimler hep kıştır artık

Her başlangıçta takatsizsin, bir ân önce son gelsin istersin

Bulanıktır yaşamak, eziyet

Damla damla eksik bırakır

Geriye dönmek arzusuna yenilirken, aynı zamanda hayatın geri dönüşsüzlüğüne de yenildin

Zaman, bir ölü bıraktı gülüşüne

Gülüşünde hayatın ağır yarası

Mevsim hep kış

Gülüşün, bir ömrün sonunda dondu kaldı

06.12